Obiekty QR

Stodoła o mieszanej konstrukcji drewniano-murowanej została wybudowana przez Stanisława Kulasiewicza. Wnętrze stodoły podzielono na centralne „boisko” i dwa symetryczne „zapola”. Pod prawą częścią budynku wymurowano zagłębioną w grunt, sklepioną kamienną piwnicę, z wejściem od frontu. Mury piwnicy, stanowią jednocześnie dolną część drewnianej ściany zabytkowej stodoły.

EN / PL

Stodoła wchodzi w skład zagrody edukacyjnej. Obiekt posiada czterospadowy dach kryty słomianą strzechą układaną „w schodki”. Ściany stodoły wzniesiono z belek sosnowych węgłowanych na nakładkę prostą. Budynek posiada cztery pary wrót, umiejscowionych w przedniej i tylnej ścianie budynku. Obiekt przeznaczony do celów edukacji etnograficznej.

Budynek obory i stajni mieścił się pod wspólnym dachem. Obiekt wchodził pierwotnie w skład dużej zagrody. Ściany obory wybudowano z połowizn, węgłowanych na „rybi ogon” z pozostawieniem długich końcówek – tzw. „ostatków”. Budynek przykryty jest dachem czterospadowym, poszytym słomą.

EN / PL

Budynek stanowi rekonstrukcję obórki wchodzącej pierwotnie w skład zagrody należącej do Wojciecha i Ludwiki Żmijewskich. Był to budynek wzniesiony na rzucie prostokąta, z trzema pomieszczeniami. We wnętrzu znajdowała się obora, stajnia oraz sieczkarnia. Obiekt w całości zaadaptowano na toalety dla zwiedzających.

EN / PL

Stodoła z Ciuślic (gm. Czarnocin) to wiejski budynek gospodarczy wzniesiony w drugiej połowie XIX w. Wyróżnia się on ciekawymi rozwiązaniami architektoniczno-konstrukcyjnymi. Ściany budynku, wykonane zostały z belek sosnowych w konstrukcji ryglowej, a przestrzenie między belkami wypełniono plecionką, z grubej, nieokorowanej wikliny. Stodoła posiada dwuspadowy dach, o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, kryty „na gładko” słomianą „strzechą”. Szczyty szalowane są pionowo deskami. Wnętrze stodoły podzielono na dwa „zapola” oraz położone centralnie, przejazdowe „boisko”. Chałupa z Ostrowiec, wraz z budynkiem stodoły tworzą małą zagrodę, położoną na piaszczystych gruntach, otoczoną malowniczym, młodym laskiem sosnowym.

EN / PL

Drewniany dom mieszkalny wybudowany został w latach 1840-1850, przez włościanina ze wsi Ostrowce (gm. Nowy Korczyn). Jest to chałupa szerokofrontowa, jednotraktowa, składająca się z czterech pomieszczeń w układzie: izba - sień - izba - komora. Budynek z drewna sosnowego, zbudowany jest w konstrukcji „sumikowo-łątkowej”, szczeliny między belkami uszczelniono gliną. Chałupa nakryta jest dachem czteropołaciowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, poszytym na gładko słomą. W części pomieszczeń położono gliniane „polepy”, w komorze natomiast podłogę z sosnowych desek. W izbie umiejscowiono trzon kuchenny z blachą do gotowania i „kapą”, piec chlebowy oraz piec grzewczy z obszernym zapieckiem. Do trzonu kuchennego przylega ściana komina filarowego, usytuowanego w sieni, w którym znajduje się prostokątna wnęka, tzw. „gruba”. Urządzenia ogniowe w małej izbie składają się z trzonu kuchennego i pieca grzewczego. Na uwagę zasługuje połączenie tzw. „szyją” na strychu dwóch pieców do jednego komina. W chałupie urządzono ekspozycję pokazującą wnętrza domu rybaka z lat 30. XX w.

EN / PL

Zabytkowy budynek drewniany ze wsi Niedziałki (gm. Rytwiany), wybudowano prawdopodobnie około 1860 r. Ściany chałupy wzniesione z drewna sosnowego, w konstrukcji wieńcowej, nakrywa czterospadowy dach, o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, poszyty „na gładko” słomą żytnią. Na narożach oraz na kalenicy, poszycie wzmocniono dodatkową warstwą słomy. We frontowej połaci dachu znajduje się ruchoma klapa do wietrzenia składowanego zboża. Urządzenia ogniowe budynku umiejscowione są na styku sieni i izby. W izbie znajduje się trzon kuchenny z okapem i piec grzewczy, natomiast w sieni, komin kolumnowy i dodatkowy trzon kuchenny. We wszystkich pomieszczeniach na ziemi ułożono gliniane „polepy”. Otwory drzwiowe i okienne ujęto w „węgary”. Drzwi wykonane w konstrukcji spągowej, zawieszone są na kutych, żelaznych zawiasach pasowych. Ekspozycja w chałupie z Niedziałek przedstawia warunki bytowe ubogiej rodziny chłopskiej z początku XX w.

EN / PL

Obiekt datowany na 1853 r., zlokalizowano pierwotnie nad rzeką Żarnówką. Młyn był budynkiem drewnianym, wzniesionym w konstrukcji wieńcowej, na rzucie prostokąta Do głównego obiektu dostawiono przybudówkę murowaną z kamienia na zaprawie wapiennej. Młyn z Parszowa posiada podmurówkę i ściany wzniesione z belek węgłowanych na nakładkę jednostronną z zachowaniem „ostatków”. Wejście do młyna wodnego i kamiennej przybudówki prowadzi przez dwoje spągowych drzwi zawieszonych na pasowych zawiasach żelaznych. W głównym budynku roboczym znajduje się podłoga z desek ułożonych na legarach, a w przybudówce ubity grunt. Pracę młyna zapewniały dwa „nasiębierne” koła drewniane, skąd woda odpływała kanałem wymurowanym z otoczaków i ciosów kamiennych. Urządzenia młyńskie składały się z: głównego wału napędowego, kół transmisyjnych i bolca pionowego, poruszającego kamienie w mlewnikach. Mechanizmy spoczywały na fundamentach murowanych z kamienia. Spust wody, należący do urządzeń wodnych młyna, skonstruowano z użyciem drewnianych belek i desek, zaś dźwignie wykonano z ciosanych żerdzi.

EN / PL

Drewniany młyn wodny wybudowano w 1931 r. nad rzeką Młynkowską, w północnej części wsi Piasek (gm. Stąporków). Pierwotnie młyn stojący ścianą szczytową do drogi, wchodził w skład zagrody młynarskiej, składającej się z domu mieszkalnego oraz stodoły. Młyn pracował i prowadził przemiał w latach 1931-1939 oraz 1945-1970.
Drewniany, dwukondygnacyjny budynek, o dwuspadowym dachu pokryto gontem. Ściany wybudowano z belek sosnowych, węgłowanych na nakładkę obustronną ukośną. Młyn napędzany był przez koło wodne „nasiębierne". W skład urządzeń wodnych zapewniających mu pracę wchodziły: staw, dwa upusty (jałowy i roboczy), "pogródki" doprowadzające wodę do koła, a także kanał odpływowy. Pod częścią budynku znajdowało się podpiwniczenie, gdzie zamontowano wał napędowy oraz koło transmisyjne. Na parterze młyna umieszczono elementy mechanizmu transmisyjnego, w tym duże koło poziome oraz koła trybowe i pasowe. Tam też znajdowały się urządzenia robocze służące do produkcji kaszy jaglanej, tatarczanej i odsiewacze mączne. Na piętrze zlokalizowano trzy złożenia kamieni młyńskich, w tym dwa zwyczajne "mlewniki" oraz tzw. "żubrownik" przeznaczony do oczyszczania ziarna.

EN / PL

Wiatrak typu „holenderskiego” z Pacanowa wybudowany został w 1913 r. W budynku prowadzono przemiał do połowy lat 50. XX wieku. Wiatrak zbudowany na planie ośmioboku, składa się z trzech kondygnacji. Posiada kryty gontem dach namiotowy, o konstrukcji krokwiowej. Tworzy on ruchomą „czapę”, którą wraz ze skrzydłami - „śmigami”, obraca się w stronę wiatru, za pomocą drewnianego, masywnego dyszla. Budynek posadowiono na ośmiu dębowych podwalinach, ułożonych na podmurówce z kamienia polnego. Ściany zbudowano w konstrukcji szkieletowo-ryglowej, oszalowano deskami i obito pojedynczą warstwą gontu. Mechanizmy wiatraka - napędowy i transmisyjny tworzą: dwa skrzydła, wał skrzydłowy, koło „paleczne”, pionowy wał sztorcowy, dwa poziome koła sztorcowe, para wrzecion i para kół cewkowych. Mechanizm roboczy młyna składa się z dwóch złożeń kamieni młyńskich, osłon drewnianych i koszy zasypowych.