Obiekty QR

EN / PL

Stodoła z Brzuchani (gm. Miechów) wchodzi w skład zabudowań zagrody z Rokitna. Drewniany budynek gospodarczy o dwóch dużych "zapolach" i "boisku", wzniesiono w 1860 r., na podmurówce z kamienia polnego. Stodołę na planie sześcioboku zbudował anonimowy cieśla, stosując rzadko spotykaną „sochową” konstrukcję sześciospadowego dachu krytego słomą „na gładko”. Nad wrotami znajduje się ciekawy konstrukcyjnie, wyraźnie zarysowany okap. Uwagę zwraca konstrukcja ścian z grubych połowizn sosnowych.

EN / PL

Chałupa z Rokita (gm. Szczekociny) została wybudowana w 1805 r. Jest to budynek jednotraktowy o rozkładzie wnętrz: komora - izba - sień - izba - komora i zrębowej konstrukcji ścian. Nakrywa go czterospadowy dach, „poszywany” słomą. Chałupa reprezentuje typ zamożnego, dwurodzinnego domu z terenów Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. W izbie dużej, na „siestrzanie”, (belce biegnącej wzdłuż powały) wyryto napis fundacyjny i historyczną datę wybudowania obiektu. We wnętrzach chałupy można zobaczyć wyposażenie, meble i sprzęty charakterystyczne dla regionu, pochodzące z początku XX wieku. Uwagę zwracają skrzynia „krakowska”, stół i krzesło; będące pracami, dzięki którym uczeń stolarza został uznany za mistrza. Dlatego też, na podstawie przeprowadzonych badań terenowych, zaaranżowano w chałupie warsztat pracy wiejskiego stolarza-samouka, wyposażony w zestaw oryginalnych narzędzi. W małej izbie zwanej „dożywotką”, mieszkali rodzice właścicieli po przekazaniu majątku następcom.

Chata ze Ślęzan (gm. Lelów) pochodzi z przełomu XVIII/XIX w. Składa się z chałupy i pomieszczeń inwentarskich, znajdujących się pod wspólnym dachem. Budynek jednotraktowy w konstrukcji węgłowej o programie: komora - izba - sień - stajnia - obora. Ze względu na podmokły teren, chałupę posadowiono na dębowych palach wbitych w ziemię. Posiada dach czterospadowy, poszywany wykrętami ze słomy żytniej („strzecha”), na narożach układających się „w schodki”. W izbie znajdują się archaiczny piec z „nalepą” służący do gotowania na otwartym ogniu i nieco późniejsza tzw. ”kapliczka”, czyli wnęka do gotowania na blachach. W sieni widoczny szeroki komin z wnęką, służący do wymiatania sadzy. W pomieszczeniach inwentarskich zagrody hodowane są: owce, kozy, indyki, gęsi i kury. Zagroda ze Ślęzan posiada również małą, jednozapolową, zrębową stodołę krytą „strzechą”. W podwórzu zrekonstruowano także studnię z drewnianą cembrowiną i „żurawiem”.

Zagroda z Bukowskiej Woli (gm. Miechów) została wzniesiona w 1875 r. W skład zagrody wchodzi dom z chlewikiem pod wspólnym dachem, stodoła, wozownia i murowana stajnia. Chałupa jest obiektem szerokofrontowym, jednotraktowym o rozłożeniu wnętrz: komora - sień - izba - izba - chlew. Ściany wzniesiono w konstrukcji węgłowej. Czterospadowy dach pokryto „strzechą”. W sieni umiejscowiono zejście do sklepionej piwnicy. Sześcioboczną stodołę, wzniesioną w konstrukcji węgłowej nakrywa dach zbudowany w konstrukcji sochowej poszywany „strzechą”. Dach sochowy składa się z wbitych w ziemię pionowych, rozwidlonych belek - „soch”, na których oparto „ślemiona”, czyli poziome belki. Od wschodu zagrodę z Bukowskiej Woli zamyka kryta słomą wiata-wozownia, która służyła do przechowywania wozów, sań i podręcznych narzędzi rolniczych. Od zachodu również kryta słomą kamienna obora - stajnia.
W 1991 r. w zagrodzie zaaranżowano ekspozycję rzeźb Jana Bernasiewicza zatytułowaną: „OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA. JAN BERNASIEWICZ TWÓRCA OGRODU RZEŹB”. Krótko przed śmiercią, artysta przekazał cały swój dorobek Muzeum Wsi Kieleckiej. Na wystawie zaprezentowano ponad 600 rzeźb, liczne fotografie przedstawiające mistrza Jana, jak również pamiątki, które po nim pozostały.

EN / PL

Kuźnia z Radoski, (gm. Radoszyce) pochodzi z 1900 r. i reprezentuje kurny typ architektoniczny, którego cechą charakterystyczną jest palenisko pozbawione komina. Podobne kuźnie na Kielecczyźnie funkcjonowały do lat 40. XX w. Należy zaznaczyć, że historyczne tradycje rzemiosła kowalskiego na Kielecczyźnie, sięgają wieku szesnastego. Budynek kuźni przeniesionej do skansenu, o wieńcowej konstrukcji ścian (ściana składa się z poziomych belek - wieńców, łączonych na narożach na zamek), wzniesiono z sosnowych krawędziaków, na dębowych przyciesiach i kamiennej podmurówce. Do wnętrza prowadzą szerokie, dwuskrzydłowe drzwi. Podstawowe wyposażenie kuźni składało się z: kamiennego paleniska ze skórzanym miechem, kowadła, imadła i ręcznej wiertarki zwanej „bormaszyną”. Stałą ekspozycję Kuźni z Radoski dopełniają oryginalne komplety narzędzi: kleszcze, młoty, sztance, gwintowniki. Kuźnia pracowała na rzecz miejscowych gospodarzy, świadcząc usługi w zakresie: podkuwania koni, naprawy wozów i narzędzi rolniczych, okuwania kół drewnianych etc.

EN / PL

Drewniana stodoła z Suchedniowa została wybudowana w 1863 r. Jest to budynek zrębowy, kryty gontem, posiadający obszerne, centralnie usytuowane „boisko” i dwa „zapola”. We wnętrzu stodoły, wydzielono również spichlerzyk na zboże z osobnym wejściem od frontu. Na uwagę zasługują stare, XIX-wieczne drzwi klepkowe ozdobione kowalskimi gwoździami. Obecnie stodoła pełni funkcję magazynu.

EN / PL

Młocarnia została odtworzona we wzniesionym budynku o konstrukcji sumikowo-łątkowej stanowiącym rekonstrukcję stodoły dworskiej z dwoma „zapolami” (miejsce do składania snopów lub siana) i „boiskiem” (płaska przestrzeń na środku stodoły), pokrytymi dwuspadowym gontowym dachem. Urządzenia młocarni dworskiej pochodzą z 1880 r. Pierwotnie jej elementy zamontowane były wewnątrz dużej dwuzapolowej stodoły, na terenie gospodarstwa dworskiego. Wewnątrz stodoły krytej strzechą znajdowała się już wówczas młocarnia zamontowana w konstrukcji szkieletowej wykonanej z belek modrzewiowych. Dolna część młocarni podzielona była na małe pomieszczenia, przeznaczone na wymłócone ziarno i plewy. Na belkach górnych ułożono podłogę z grubych desek łączonych "na wpust". U góry umieszczono też mechanizm młocarni oraz sieczkarnię, które można było podłączyć pasami transmisyjnymi do jednego napędu.
We wnętrzu stodoły można obejrzeć ekspozycję maszyn i narzędzi rolniczych używanych na przestrzeni wieków, takich jak młocarnie różnych typów, żniwiarki, siewniki czy siec

zkarnie.

EN / PL

Drewniana dzwonnica z Kazimierzy Wielkiej wybudowana została w 1848 r. Muzeum przejęło ją od miejscowej parafii pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego i usytuowało obok barokowego kościoła z Rogowa. Dwukondygnacyjna budowla posiada konstrukcję szkieletową o ścianach szalowanych pionowymi deskami. Budynek nakryty dachem brogowym poszytym gontem. Dach brogowy posiada dwie pary przeciwległych płaszczyzn, jedna para połaci kształtu trapezu, druga trójkąta. W czasie translokacji do muzeum, trzy oryginalne dzwony o wadze: 420, 220 i 100 kilogramów nie zostały przekazane. W 2008 r., dzięki środkom ministerialnym, Ludwisarnia Felczyńskich z Taciszowa wykonała na podstawie ikonografii kopię najcenniejszego zabytkowego dzwonu z Kazimierzy, datowanego na 1776 r.

EN / PL

Drewniany kościół stanowi dar Kurii Diecezjalnej w Kielcach. Do skansenu został przeniesiony w 1996 r. Kościół szpitalny pod wezwaniem Matki Bożej Pocieszenia wzniesiono w Rogowie (gm. Opatowiec) w 1763 r. z fundacji Michała Wodzickiego, dziedzica Rogowa, podkanclerzego wielkiego koronnego oraz biskupa przemyskiego. Ściany świątyni wzniesiono w konstrukcji zrębowej z drewna modrzewiowego na dębowych podwalinach. Dach krokwiowo-płatwiowy pokrywa gont. Wyposażenie w stylu rokoka pochodzi głównie z XVIII wieku. Belkę tęczową, na której znajduje się napis fundacyjny z datą, wykonano z jednego kawałka modrzewiowego drewna. W części centralnej wisi na niej barokowy krzyż z postacią Chrystusa. Uwagę przykuwają też piękna, bogato zdobiona ambona oraz oryginalne rokokowe ołtarze boczne w iluzjonistycznej manierze. W bocznym lewym ołtarzu znajduje się olejny wizerunek św. Jana Nepomucena, w prawym zaś obraz przedstawiający scenę Ukrzyżowania. W ołtarzu głównym zawieszono uznawane za cudowne przedstawienie Madonny z Dzieciątkiem pochodzące z II poł. XVIII, zakrywane obrazem przedstawiającym św. Mikołaja, pochodzącym z tego samego okresu. Przy wejściu na chór ustawiono cenny malowany konfesjonał.
Na uwagę zasługują bogate polichromie reprezentatywne dla małopolskiego baroku, z silnymi akcentami ludowymi. Strop nawy zdobi malowidło przedstawiające walkę Michała Archanioła z szatanem, w prezbiterium przedstawiono scenę koronacji Najświętszej Marii Panny. Malatury kościoła z Rogowa odrestaurowane zostały w 1864 r., podczas remontu świątyni, przez malarza z Wiślicy, Rudolfa Marusieńskiego, który przez lata uchodził za ich autora. W skansenie kościół pełni swoje pierwotne funkcje sakralne.