Fundatorami tego osiemnastowiecznego budynku byli Jan i Agnieszka Golińscy. Chałupa ta, wchodząca pierwotnie w skład dużej zagrody, jest budynkiem szerokofrontowym, z dodatkowym wyjściem z komory. Wnętrze zostało zaaranżowane na mieszkanie licznej rodziny chłopskiej, trudniącej się wyrobem koszy wiklinowych.
Rekonstrukcja budynku inwentarsko-gospodarczego mieszczącego we wnętrzu stajnię, oborę, chlew i szopę. Obiekt ten, razem z chałupą stanowi przykład ludowego budownictwa z terenów dzisiejszego powiatu jędrzejowskiego.
Zlokalizowany na południowym stoku Wzgórza Zamkowego przy ulicy Jana Pawła II 6, za drewnianym, krytym gontem ogrodzeniem, cofnięty w głąb posesji. Należy do najcenniejszych zabytków Kielc nie tylko z racji ponad dwustuletniej historii, ale przede wszystkim ze względu na fakt, że jest ostatnim drewnianym obiektem tego typu na terenie miasta. Wystawiony przez Jakuba Jaworskiego, ostatniego starostę biskupiego, na terenie wydzierżawionym na mocy umowy z 7 marca 1788 r. zawartej z ks. Jerzym Dobrzańskim, kanonikiem katedralnym krakowskim, dziekanem Kolegiaty Kieleckiej. Do lat 70 XX w. znajdował się w rękach prywatnych, a następnie mieściła się w nim siedziba ZOZ-u. W 1988 został przekazany Muzeum Wsi Kieleckiej na cele administracyjne i wystawiennicze.
Pierwotnie na terenie posesji znajdował się dworek i budynki gospodarcze, a całość była rezydencją miejską z założenia zbliżoną do obiektów kanonii, znajdujących się na Wzgórzu Zamkowym. Według opisów archiwalnych z 1838 i 1848 roku drewniany, parterowy budynek dworku został zbudowany z modrzewia, na podmurowaniu z cegły palonej i z kamienia na wapno. Od ogrodu do części drewnianej dobudowane były dwa kamienne lamusy.
Dworek został nakryty wysokim czterospadowym łamanym dachem, krytym pojedynczym gontem, poprzedzony z frontu gankiem, za którym znajdowała się ciemna sień. W skład budynku wchodziły cztery pokoje.
W południowo-wschodnim narożu posesji, frontem na północ stał drugi dom – oficyna mieszkalna, od strony zachodniej do oficyny dostawiony był chlewik na bydło, dalej zlokalizowane były dwie kloaki i drwalnia.
W części północno-wschodniej znajdowały się wozownia, stajenka i komórka. Były to budynki parterowe, drewniane, kryte gontem. Opisywany plac ponadto mieścił w sobie od strony zachodniej ogród owocowy. Z frontu ogrodzenie stanowił parkan pokryty daszkiem, z bramą wjazdową. Pod koniec XIX w. budynek dworku rozbudowano. Do dnia dzisiejszego na terenie posesji zachował się tylko budynek dworku.
EN / PL
Rekonstrukcja dębowego krzyża, ufundowanego przez małżeństwo Maupów z Zagorzyc (gmina Miechów). Na pionowej belce krzyża znajdują się rzeźbione postaci Chrystusa, czterech Ewangelistów oraz wycięte z cienkiej blachy symbole Męki Pańskiej wraz z kielichem z hostią. Ramiona i szczyt krzyża zwieńczone są ozdobnymi sterczynami.
Chałupę oraz zabudowania gospodarcze wybudował Jan Czernikiewicz. W skład zagrody wchodzą: dom z sienią przejazdową oraz budynki inwentarskie i wiata-wozownia. Chałupa o ścianach z belek jodłowych posiada brukowaną sień przejazdową, oraz cztery izby. Drugą izbę w chałupie dobudowano w 1870 r., a w 1920 r. powstały dwa dodatkowe pomieszczenia mieszkalne. Dom posiada dach czterospadowy kryty gontem. Charakterystyczne cechy obiektu to m.in.: zastosowanie belki „siestrzanu” w izbie oraz dawny, półokrągły wykrój wrót wjazdowych osadzonych na „kołowrocie”. W chałupie odtworzono wnętrza małomiasteczkowe z 2 poł. XIX w. i okresu międzywojennego XX w.
EN / PL
Obiekt pochodzi ze wsi położonej w Górach Świętokrzyskich. Pierwotnie była to chałupa o konstrukcji zrębowej, zbudowana z belek drewnianych. Rozkład pomieszczeń w oryginalnym budynku obejmował sień, izbę i komorę. Belka podwaliny i ściany zrębowe ułożone zostały bezpośrednio na warstwie kamieni. Obecnie chałupę posadowioną na podmurówce przystosowano i zaadaptowano do funkcji toalety dla zwiedzających Park Etnograficzny w Tokarni.
EN / PL
Budynek nawiązuje swoją bryłą do architektury nieistniejącego, XVIII-wiecznego dworu z Mirogonowic (gm. Waśniów). Zewnętrzne ściany obiektu ozdobiono snycerskimi kopiami oryginalnych pilastrów drewnianych. W pomieszczeniach obiektu mieszczą się biura, pracownie muzealne oraz archiwum i biblioteka. W kilku salach na parterze wyeksponowano oryginalne polichromie dworskie z przełomu XVIII i XIX wieku.
Młyn wietrzny typu holenderskiego wybudował Józef Kaczmarski. Obiekt powstał na miejscu spalonego wiatraka typu „koźlak”. Mechanizmy wiatraka zamontowano wewnątrz dwukondygnacyjnej wieży murowanej z kamienia. Dach wraz z pięcioma „śmigami” obraca się na stalowej szynie i rolkach ułożonych na oczepie muru. Wnętrze „holendra” kryje kompletny mechanizm napędowy, transmisyjny i roboczy. Osobliwością wiatraka jest metalowa głowica wału śmigłowego, pozwalająca osadzić w niej 5 śmig.
Budynek inwentarski o ścianach zrębowych, wzniesiono z belek sosnowych w czasie I wojny światowej. Obórkę wieńczy czterospadowy dach kryty strzechą z gontowym okapem. W górnej partii dachu, kalenicę wzmocniono za pomocą gontowego korytka.
Zakup współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na lata 2014 – 2020
