Stodoła o mieszanej konstrukcji drewniano-murowanej została wybudowana przez Stanisława Kulasiewicza. Wnętrze stodoły podzielono na centralne „boisko” i dwa symetryczne „zapola”. Pod prawą częścią budynku wymurowano zagłębioną w grunt, sklepioną kamienną piwnicę, z wejściem od frontu. Mury piwnicy, stanowią jednocześnie dolną część drewnianej ściany zabytkowej stodoły.
EN / PL
Drewniany dom mieszkalny wybudowany został w latach 1840-1850, przez włościanina ze wsi Ostrowce (gm. Nowy Korczyn). Jest to chałupa szerokofrontowa, jednotraktowa, składająca się z czterech pomieszczeń w układzie: izba - sień - izba - komora. Budynek z drewna sosnowego, zbudowany jest w konstrukcji „sumikowo-łątkowej”, szczeliny między belkami uszczelniono gliną. Chałupa nakryta jest dachem czteropołaciowym o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, poszytym na gładko słomą. W części pomieszczeń położono gliniane „polepy”, w komorze natomiast podłogę z sosnowych desek. W izbie umiejscowiono trzon kuchenny z blachą do gotowania i „kapą”, piec chlebowy oraz piec grzewczy z obszernym zapieckiem. Do trzonu kuchennego przylega ściana komina filarowego, usytuowanego w sieni, w którym znajduje się prostokątna wnęka, tzw. „gruba”. Urządzenia ogniowe w małej izbie składają się z trzonu kuchennego i pieca grzewczego. Na uwagę zasługuje połączenie tzw. „szyją” na strychu dwóch pieców do jednego komina. W chałupie urządzono ekspozycję pokazującą wnętrza domu rybaka z lat 30. XX w.
EN / PL
Stodoła wchodzi w skład zagrody edukacyjnej. Obiekt posiada czterospadowy dach kryty słomianą strzechą układaną „w schodki”. Ściany stodoły wzniesiono z belek sosnowych węgłowanych na nakładkę prostą. Budynek posiada cztery pary wrót, umiejscowionych w przedniej i tylnej ścianie budynku. Obiekt przeznaczony do celów edukacji etnograficznej.
Budynek obory i stajni mieścił się pod wspólnym dachem. Obiekt wchodził pierwotnie w skład dużej zagrody. Ściany obory wybudowano z połowizn, węgłowanych na „rybi ogon” z pozostawieniem długich końcówek – tzw. „ostatków”. Budynek przykryty jest dachem czterospadowym, poszytym słomą.
EN / PL
Zagroda pochodząca z Gór Świętokrzyskich (Pasmo Sieradowickie, gm. Pawłów) , wybudowana została przez włościańską rodzinę w okresie po 1857 r. Właściciele posiadali około 30 morgów ziemi uprawnej. Wszystkie zabudowania gospodarcze i mieszkalne, pierwotnie ustawione były w kształt litery "U". Postępująca później rozbudowa zagrody, leżącej w Sierzawach Górnych, nadała całości kształt czworoboku, zamkniętego przez dużą stodołę. Otwarte przestrzenie między budynkami przesłonięto ogrodzeniami z desek, a także wrotami prowadzącymi na podwórze. W skład zagrody wchodzą: chałupa (1880 r.), chlewy, obora, stajnia i spichrz (1860 r.) oraz stodoła (1880 r.) i wiata - "wystawa". Budynek mieszkalny, nakryty czterospadowym słomianym dachem, mieści wewnątrz - centralnie usytuowaną sień i dwie izby. Podwaliny posadowiono na dużych polnych kamieniach. Ściany drewniane, z "połowizn" węgłowane na "rybi ogon", nakrywał czterospadowy dach kryty strzechą. W pomieszczeniach mieszkalnych znajdują się podłogi z desek, natomiast w sieni gliniana „polepa”.
EN / PL
Budynek stanowi rekonstrukcję obórki wchodzącej pierwotnie w skład zagrody należącej do Wojciecha i Ludwiki Żmijewskich. Był to budynek wzniesiony na rzucie prostokąta, z trzema pomieszczeniami. We wnętrzu znajdowała się obora, stajnia oraz sieczkarnia. Obiekt w całości zaadaptowano na toalety dla zwiedzających.
EN / PL
Dokładna data wybudowania spichlerza nie jest znana. Wiadomo, że wzniesiono go w 2 połowie XVIII wieku. Budynek stanowi jedyny na Kielecczyźnie, przykład spichlerza wąskofrontowego, zbudowanego na rzucie kwadratu. Dwukondygnacyjny spichlerz o zgrabnej, pięknej bryle, posiada modrzewiowe ściany, węgłowane "na nakładkę" (jedno i dwustronną) z pozostawionymi u góry ozdobnie profilowanymi, długimi "rysiami". Na parterze znajdują się okna wziernikowe. Drzwi spągowe na zawiasach pasowych. Podłogi i powały wykonane są z desek struganych przybitych drewnianymi kołkami. Spichlerz nakrywa naczółkowy, wysoki dach, kryty gontem, z parą okien wyciętych w szczycie. Oryginalny wygląd spichrza podkreśla dodatkowo drewniana "facjatka" doświetlająca najwyżej położone poddasze.
EN / PL
Stodoła z Ciuślic (gm. Czarnocin) to wiejski budynek gospodarczy wzniesiony w drugiej połowie XIX w. Wyróżnia się on ciekawymi rozwiązaniami architektoniczno-konstrukcyjnymi. Ściany budynku, wykonane zostały z belek sosnowych w konstrukcji ryglowej, a przestrzenie między belkami wypełniono plecionką, z grubej, nieokorowanej wikliny. Stodoła posiada dwuspadowy dach, o konstrukcji krokwiowo-płatwiowej, kryty „na gładko” słomianą „strzechą”. Szczyty szalowane są pionowo deskami. Wnętrze stodoły podzielono na dwa „zapola” oraz położone centralnie, przejazdowe „boisko”. Chałupa z Ostrowiec, wraz z budynkiem stodoły tworzą małą zagrodę, położoną na piaszczystych gruntach, otoczoną malowniczym, młodym laskiem sosnowym.
Budynek stodoły, pochodzi z majątku ziemskiego doc. Wandy Pomianowskiej w Górach Świętokrzyskich, datowany jest na 1855 r. Ten okazały obiekt wzniesiono w konstrukcji sumikowo-łątkowej z ociosanych belek. Składa się z dwóch „zapoli” i podwójnego „boiska” przelotowego na osi, z dwoma bramami w obu ścianach wzdłużnych stodoły. Dach stolcowy, czterospadowy kryty słomą na gładko. Wnętrza stodoły przeznaczono do zaprezentowania monograficznej ekspozycji pod tytułem: „Masztalnia dworska. Pojazdy z kolekcji Jana Wzorka”. Na wystawie zobaczyć można: chłopskie wozy, bryczki, „wózki krakowskie”, wasągi, sanie i powozy. Wyróżnia się cenna i rzadka w zbiorach polskich „bałagułka” wyprodukowana w nieznanym warsztacie około 1900 r. "Styl bałagulski", propagowała polska szlachta kresowa, używając go na terenach zabużańskich oraz na Wołyniu i Podolu. Inne ciekawe pojazdy to: wóz piekarniczy, wóz strażacki, konny wóz pocztowy i dworska „linijka”.
Zakup współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na lata 2014 – 2020
